واژه تضمین در فرهنگ عامیانه کشورمان را می توان به دو روش کلی بررسی کرد ، اول اینکه دست مجری کار در انجام فعل مربوطه به اندازه ای باز باشد که انجام یا عدم انجام کامل آن را تحت اختیار داشته و در صورت ارائه تضمین به انجام کاری ، بواسطه اینکه می دانیم وی در این زمینه قادر مطلق بوده و هر کاری از دستش ساخته است به وی اعتماد کنیم و دوم اینکه وی در قبال انجام کار مورد نظر وجه یا قولی را به ودیعه گذاشته و بدانیم که در صورت عدم انجام تعهدات این امتیازات به ما تعلق می گیرد .
در خصوص ویزای شینگن باید گفت که عملاً تضمین نوع اول وجود ندارد ، چرا که اصولاً نهادی خارج از دایره سفارتخانه ها و افراد در ارتباط مستقیم با امور خارجه کشورهای اروپایی وجود ندارند که بتواند ویزای شینگن مورد نظر متقاضیان را صادر نمایند. اما در خصوص نوع دوم ! گاهی مجموعه هایی به منظور جبران مافات متقاضیانی که به دلیل عدم کسب ویزای شینگن خود متضرر شده اند امتیازاتی را برای ایشان در نظر می گیرند . در حالت دوم ، اگرچه ممکن است سفر به تعویق افتاده ضربات جبران ناپذیری را به فرد درخواست کننده بزند ، اما این نوع تضمین می توان اندکی از شدت خسارات وارده بکاهد .
